Dzieło nr 56 zwane Redutą Wolską, Redutą Sowińskiego lub Fortem Sowińskiego
skrzyżowanie ulic Wolskiej i Redutowej
Reduta powstała w 1831 roku w miejscu wcześniejszych fortyfikacji z Insurekcji kościuszkowskiej z 1794, a jak głosi tradycja w miejscu wcześniejszych szwedzkich fortyfikacji z XVII w. Reduta tylko częściowo nawiązuje do wcześniejszych szańców Kościuszki, które opierały się wojskom pruskim.
W lipcu 1831 dowódcą reduty nr 56 na Woli mianowano Józefa Sowińskiego. W miarę zbliżania się wojsk rosyjskich do Warszawy, w sierpniu powierzono mu dowodzenie obroną Woli, a 22 sierpnia awansowano na generała brygady.
6 września 1831 główne uderzenie rosyjskie zostało skierowane na Wolę, bronioną przez 1300 żołnierzy i mającą 12 dział (przeciwko 87 batalionom i 114 szwadronom wspieranym ogniem 100 dział). Kilkugodzinna obrona Woli prowadzona przez Sowińskiego nie miała dalszych szans powodzenia wobec przewagi wroga. Dokładne okoliczności śmierci generała Sowińskiego nie są znane (jedna z wersji mówi o śmierci przed ołtarzem w kościele, inna wersja mówi o śmierci przy armacie, ponieważ ugrzęzła drewniana noga generała). Władze rosyjskie podały wersję o zabiciu generała na posterunku bojowym, co zostało podchwycone przez artystów i znamy dziś kilka wizerunków generała zakłutego bagnetami przez żołnierzy carskich. W odwecie władze carskie pozwoliły na terenie reduty wznieść cerkiew i zbudować cmentarz prawosławny.
Następny epizod z historii tej reduty to wrzesień 1939 kiedy oddział porucznika Zdzisława Pacaka-Kuźmirskiego 8 kompanii 40 pułku strzelców lwowskich "Dzieci Lwowskie", bohatersko bronił sie przed Niemcami. W czasie obrony 9 września 1939 dzięki beczkom terpentyny z fabryki Dobrolin jego żołnierzom udaje się spalić pewną ilość niemieckich czołgów. Reduta poddała się dopiero 27 września wraz z kapitulacją Warszawy.
Źródło: www.wikipedia.org
skrzyżowanie ulic Wolskiej i Redutowej
Reduta powstała w 1831 roku w miejscu wcześniejszych fortyfikacji z Insurekcji kościuszkowskiej z 1794, a jak głosi tradycja w miejscu wcześniejszych szwedzkich fortyfikacji z XVII w. Reduta tylko częściowo nawiązuje do wcześniejszych szańców Kościuszki, które opierały się wojskom pruskim.
W lipcu 1831 dowódcą reduty nr 56 na Woli mianowano Józefa Sowińskiego. W miarę zbliżania się wojsk rosyjskich do Warszawy, w sierpniu powierzono mu dowodzenie obroną Woli, a 22 sierpnia awansowano na generała brygady.
6 września 1831 główne uderzenie rosyjskie zostało skierowane na Wolę, bronioną przez 1300 żołnierzy i mającą 12 dział (przeciwko 87 batalionom i 114 szwadronom wspieranym ogniem 100 dział). Kilkugodzinna obrona Woli prowadzona przez Sowińskiego nie miała dalszych szans powodzenia wobec przewagi wroga. Dokładne okoliczności śmierci generała Sowińskiego nie są znane (jedna z wersji mówi o śmierci przed ołtarzem w kościele, inna wersja mówi o śmierci przy armacie, ponieważ ugrzęzła drewniana noga generała). Władze rosyjskie podały wersję o zabiciu generała na posterunku bojowym, co zostało podchwycone przez artystów i znamy dziś kilka wizerunków generała zakłutego bagnetami przez żołnierzy carskich. W odwecie władze carskie pozwoliły na terenie reduty wznieść cerkiew i zbudować cmentarz prawosławny.
Następny epizod z historii tej reduty to wrzesień 1939 kiedy oddział porucznika Zdzisława Pacaka-Kuźmirskiego 8 kompanii 40 pułku strzelców lwowskich "Dzieci Lwowskie", bohatersko bronił sie przed Niemcami. W czasie obrony 9 września 1939 dzięki beczkom terpentyny z fabryki Dobrolin jego żołnierzom udaje się spalić pewną ilość niemieckich czołgów. Reduta poddała się dopiero 27 września wraz z kapitulacją Warszawy.
Źródło: www.wikipedia.org
